มือแย โซ๊ะ ร่วมฟ้องคดีตากใบกับญาติ เพราะมีความกล้าขึ้น

“ตอนไปรับศพลูกชาย หน้าบวมจนจำไม่ได้เลย ที่จำได้ว่าเป็นลูกเพราะใส่กางเกงยีนส์ และผ้าเช็ดหน้าสีแดง เสื้อตัวโปรด จึงเป็นสิ่งที่อยากจดจำถึงภาพที่ดีของเขา”

เป็นเหตุผลที่ มือแย โซ๊ะ นำเสื้อตัวโปรดของ มูฮัมหมัด โซ๊ะ ลูกชาย มาร่วมนิทรรศการ ลบ ไม่เลือน 20 ปี ตากใบ เพราะภาพลูกชายที่เสียชีวิตหลังถูกนำตัวใส่รถบรรทุกมาจากหน้า สภ.ตากใบ ยังคงติดตาเธอ เสื้อตัวนี้ จึงทำให้เธอได้นึกถึงภาพที่ดีๆของลูกชายได้

มือแย โซ๊ะ บอกว่าวันนั้นเธอก็ไปที่ตากใบ แต่ไม่รู้ว่าลูกชายอยู่ที่นั่นด้วย มารู้ข่าวอีกครั้งในช่วงค่ำ ที่ลูกไม่ได้กลับบ้าน ผู้ใหญ่บ้านบอกว่า มีการเอาคนที่หน้าโรงพักตากใบ ไปที่ค่ายอิงคยุทธฯ

“วันรุ่งขึ้นก๊ะไปที่ปัตตานี ไม่มีรายชื่อผู้เสียชีวิต มาพบอีกวันหนึ่งว่าลูกชายตาย ตอนไปรับศพ หน้าบวมจนจำไม่ได้ ที่จำได้ว่าลูกใส่กางเกงยีนส์ และผ้าเช็ดหน้าสีแดง เลยรู้ว่าเป็นลูกชายของก๊ะ”

มือแย โซ๊ะ บอกว่าเธอเสียใจมาก แต่อยู่บนพื้นฐานคนอิสลามว่า เมื่อคนเสียชีวิตก็ต้องทำใจให้ได้ แต่หลังจากลูกเสียชีวิต เธอกลัวว่าทหาร ฝ่ายรัฐ จะมาทำอะไรเธอ ทำให้ต้องอยู่กับความกลัว หลายปีกว่าจะหายหวาดระแวง เพราะถูกมองเป็นคนผิด

“พอหลังจากนั้น ก็ถึงจะเข้าใจ ไม่คิดเลยว่ารัฐจะเป็นคนทำผิด ทำไมไปให้นอนซ้อนกันให้เกิดความตาย จึงทำให้ก๊ะเลิกความรู้สึกว่าตัวเองผิด ทำให้ลบความรู้สึกนั้นไปได้”

มือแย โซ๊ะ บอกว่า การร่วมฟ้องก็เพื่อคืนความยุติธรรมให้ลูกชาย ถ้าเราไม่ฟ้อง ก็ไม่รู้เรื่องเลย เราก็กล้าสู้ขึ้น ก็คาดหวัง แต่อาจจะมีเส้นบางๆ มากั้นความกลัวที่มีอยู่ ถ้าสุดท้ายยังไม่เห็นความยุติธรรม คนผิดยังไม่ถูกลงโทษ

รายงาน: ฐปณีย์ เอียดศรีไชย