ชีวิตมุมบวกของ “ธิดารัตน์ ยอดแก้ว” หลัง 1 เดือนที่สิ้นพ่อ-แม่ในโศกนาฏกรรมแห่งลำพะยา

เธอรู้ตัวเองตอนนั้นว่า เธอเข้มแข็งกว่าที่ตนเองคิดไว้มาก และเธอเชื่อว่า เพราะการเป็น “คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว” และปัญหาในอดีตที่ผ่านมาทำให้เธอหาทางออกจากความเศร้าได้เร็วกว่าที่คิด

“การเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวมาก่อน อาจจะมีส่วนทำให้เรามองโลกอีกแบบ คือเรื่องบางเรื่องบางทีมันเชื่อมโยง มันพัวพันกันหมดแหละว่า มันทำให้มุมมองความคิดเราเปลี่ยน จากที่เราเคยมองอะไรแย่ๆ บางทีมันก็ทำร้ายตัวเราเอง มันทำร้ายความคิดเรา มันทำร้ายความรู้สึกเรา แต่แต่พอเรากลับมามองแง่ดีขึ้นมา บางทีเรื่องที่เราเศร้าๆ มันทำให้เราเข้มแข็งเร็วขึ้น มันทำให้เรามองอะไรแล้วเราเจ็บน้อยลง”

และมุมบวกที่เธอได้รับจากเหตุการณ์อีกอย่าง คือพลังแห่งชุมชน และน้ำใจจากคนไกล ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“วันนั้นเป็นวันที่ลำพะยาเงียบมาก เค้าก็รู้สึกแย่ไปกับเราด้วย เพราะเป็นวันที่ลำพะยาเศร้าที่สุด ในความรู้สึกเดียร์คือทุกคนไม่อยากมีกะจิตกะใจทำอะไรเลย แต่ว่าในความเงียบนั้นทุกคนไปรวมตัวกันที่วัดหมดเลย ช่วยกันจัดงาน ช่วยกันกางเต็นท์ ช่วยกันทำทุกอย่าง เดียร์ถึงบอกว่า ในเรื่องแย่ๆ นั้นมันมีเรื่องดีๆ ขึ้นมา คือเราได้เห็นความสามัคคีของคนในบ้าน ที่ผ่านมาต่างคนต่างอยู่กันมากกว่า คือรู้จักกัน เจอกันก็ทัก แต่ไม่ได้แสดงออกแบบนี้ในชุมชนเรา พอมันเกิดเหตุการณ์ขึ้นก็ช่วยเหลือกันหมดเลย โดยที่ไมได้มองว่าเธอไม่ใช่ญาติฉัน ฉันไม่ใช่ญาติเธอ แต่ทุกคนมาช่วยกันหมดเลย ไม่มีใครบ่นเลยว่าเหนื่อยมาก มาช่วยด้วยใจกันจริงๆ มันไม่เหมือนงานทอดกฐินที่ช่วยกันวันเดียวแล้วจบ แต่ศพทั้ง 9 ศพไว้หลายวัน ทุกคนเป็นเจ้าภาพ ก็ช่วยกันหมดเลย เดียร์เดินขอบคุณทั้งงานยังไม่พอ ทั้งแม่ครัว คนขูดมะพร้าว คนยกเต็นท์ ขนเต็นท์ ขนโต๊ะ คนช่วยเยอะมาก แล้วคนจากข้างนอกก็เยอะ”

“ในเฟซบุ๊กก็เช่นกัน บางคนเดียร์ไม่ได้รู้จักเลยแต่แค่นามสกุลเหมือนกันเค้าก็เข้ามาช่วยเหลือ บางคนมาเองเลยโดยที่เราไม่ได้รู้จักเขา แค่นามสกุลเหมือนกันบางทีมาจากสงขลา ยอมขับรถมาจากตรัง มาจากพัทลุงเพื่อมางานนี้ ทำให้เรามองเห็นอะไรหลายๆ อย่างมากขึ้น”

การสูญเสียพ่อกับแม่พร้อมกัน หากประสบกับใครหลายคนเชื่อว่ายากจะทำใจได้ แต่กับเดียร์ เธอกลับมองเห็นด้านดีบางอย่างที่เธอไว้ปลอบประโลมตัวเอง

“คือบางทีเดียร์ก็คิดว่า ถ้าวันนั้นท่านไม่ได้เสียไปด้วยกัน คนหนึ่งต้องมาเจ็บ อีกคนต้องเสีย ในความรู้สึกของคนรัก มองในมุมเดียร์นะ ว่าถ้าเกิดเรารักใครสักคนมากๆ ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอด คนนึงเสียอีกคนจะอยู่ยังไง เดียร์คิดในแง่ดีนะว่า ท่านเสียพร้อมกันน่ะดีแล้ว อีกฝ่ายไม่ต้องมาเจ็บปวด ถามว่าเราสูญเสียทีเดียวมันเจ็บอยู่แล้วแหละ แต่ว่าถ้าเกิดในอีกกรณีนึงที่ท่านคงสงสารเราด้วย คนนึงเสีย คนนึงเจ็บ เราต้องทำยังไง เราต้องแยกร่างยังไง คนนึงต้องจัดงาน อีกคนต้องดูแลที่โรงพยาบาล เราทิ้งใครไม่ได้

ในกระแสของความโกรธแค้นและความเกลียดชังที่ถาโถมเข้าสู่เหตุการณ์ครั้งนี้ และลุกลามสู่การแบ่งแยกความเป็นพุทธ-มุสลิม คือสิ่งที่เธอไม่อยากให้เกิดขึ้น และคาดหวังให้ผู้คนแยกแยะปัญหาอย่างระมัดระวัง เพราะเธอเองก็มีเพื่อน มีสังคมที่ร้อยรัดความสัมพันธ์กันมาอย่างยาวนาน

“ถ้าพูดถึง มันไม่ได้เกี่ยวกันนะ ในความรู้สึกเดียร์นะ เพื่อนก็คือเพื่อน คนที่เรารู้จักคือคนที่เรารู้จัก แต่บุคคลหรือกลุ่มคนนี้ที่เข้ามาก่อเหตุเป็นกลุ่มคนที่เราไม่รู้จักเลย ซึ่งเอาจริงๆ ในความรู้สึกเดียร์คือแยกแยะได้นะคะว่า ไหนคือเพื่อน ไหนคือคนที่เรารู้จัก ไหนคือกลุ่มคนร้ายที่เข้ามาลงมือก่อเหตุ กลุ่มคนเหล่านั้นเข้ามาทำร้ายครอบครัวเราก็จริง แต่ในกลุ่มคนเหล่านั้นไม่ได้มีคนที่เรารู้จัก แล้วก็ไมได้มีเพื่อนที่เราสนิท มันจึงไม่ได้ทำให้เรารู้สึกแย่มากกว่านี้ถ้ากลุ่มคนที่เข้ามาทำร้ายนั้นมีคนที่เรารู้จักหรือเพื่อนเราอยู่ในนั้น มันก็เลยไม่ทำให้เดียร์รู้สึกว่า การคบเพื่อนอิสลามหรือคนที่เรารู้จักมันจะเปลี่ยนไป ซึ่งมันก็ยังเหมือนเดิม แต่แค่เราแปลกใจว่า การที่เขามาทำร้ายคนที่เขาไม่ได้ทำอะไรให้เลยมันทำได้ยังไง แค่นั้นเอง แต่ถามว่ามันทำให้ความรู้สึกของเดียร์กับเพื่อนหรือเพื่อนบ้านแถวนี้เปลี่ยนไปหรือเปล่า…ก็คงไม่”

“มีเพื่อนที่เป็นมุสลิมโทรมาเยอะแยะว่าโอเคไหม เดียร์ก็บอกว่าเดียร์เข้มแข็งมากๆ นะ ในความรู้สึกตัวเองก็ไม่อยากจะอ่อนแอหรืออะไร ถามว่าเรารู้สึกไหมก็ต้องรู้สึกเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ไม่มีใครเจอเหตุการณ์แบบที่เดียร์เจอแล้วก็จะเข้มแข็งได้ตลอด ถามว่าเรามีแอบร้องไห้ไหม มีอยู่แล้ว แต่ว่า แค่ไม่อยากนาน ก็อยากจะฟื้นให้เร็วที่สุด… เพราะเรามีลูก”

ภาพ: อเนก ปิ๋วธัญญา