ติดตามชีวิตผู้ลี้ภัยชาวเวเนซุเอลา ที่ต้องลี้ภัยหนีปัญหาเศรษฐกิจล้มเหลว ที่ร้ายแรงที่สุดในประวัติศาสตร์ละตินอเมริกา
โรซิเบล อายุ 29 ปี ลี้ภัยขณะตั้งครรภ์ 3 เดือน เธอมาจากเมืองมาราไคโบ ประเทศเวเนซุเอลา เนื่องจากระบบเศรษฐกิจของประเทศล้มเหลว โรงพยาบาลที่เธอต้องไปคลอดต้องปิดตัวลง เธอเดินทางนานกว่า 2 เดือนเป็นระยะทางกว่า 130 กิโลเมตร และได้รับช่วยเหลือจาก UNHCR ในเขต Maicao ประเทศโคลอมเบีย ซึ่งเป็นศูนย์ให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ลี้ภัยและผู้อพยพจากเวเนซุเอลา ที่ UNHCR ให้การสนับสนุน โรซิเบลเป็นหนึ่งในหญิงตั้งครรภ์จากเวเนซุเอล่าหลายพันคนที่ต้องลี้ภัยจากจากเวเนซุเอล่าเพื่อแสวงหาความปลอดภัยให้กับลูกของพวกเธอ
การตัดกระแสไฟฟ้าอย่างต่อเนื่องในประเทศเวเนซุเอล่า ทำให้การเสียชีวิตของมารดาเพิ่มขึ้น 65 % และการเสียชีวิตของเด็กหลังจากเกิดเพียง 6 วันเพิ่มขึ้น 53%
นี่เป็นเพียงหนึ่งในปัญหาที่ชาวเวเนซุเอลา กำลังเผชิญ และทำให้ชาวเวเนซุเอล่า จำนวนกว่า 4 ล้านคน ต้องหนีออกจากประเทศตัวเอง จนกลายเป็นวิกฤตผู้ลี้ภัยที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของละตินอเมริกา
“สิ่งที่ทำให้พวกเขาออกมาคือสภาพความไม่ปลอดภัย ความรุนแรง สภาพเศรษฐกิจ ทำให้การคุ้มครองในประเทศไม่สามารถทำได้ การช่วยเหลือ อาหาร น้ำดื่ม การรักษาพยาบาล อัตราการเสียชีวิตของผู้หญิงที่ตั้งครรภ์สูงถึง 65 เปอร์เซ็นต์ อัตราการเสียชีวิตของทารกที่เกิดใหม่สูงขึ้นถึง 50 เปอร์เซ็นต์ เพราะว่าโรงพยาบาลไม่สามารถช่วยเหลือได้ ทำให้โรงพยาบาลในเวเนซุเอล่า ต้องปิดตัวจำนวนมาก ทำให้ในปัจจุบันมีผู้ลี้ภัยและ ผู้อพยพ 1.4 ล้านคนที่อาศัยในโคลอมเบีย ซึ่ง UNHCR ให้การช่วยเหลือในหลายๆ ด้าน”
น.ส.อรุณี อัชชะกุลวิสุทธิ์ ผู้อำนวยการแผนกส่งเสริมความร่วมมือภาคเอกชน สำนักงานข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติ (UNHCR) ประเทศไทย กล่าวว่า UNHCR ในโคลอมเบีย มีศูนย์แรกรับสำหรับผู้เข้ามาใหม่ ที่เมือง กูโกลต้า ให้วัคซีนกับเด็ก น้ำดื่มสะอาด ที่พักพิงที่ปลอดภัยของผู้หญิง อุปกรณ์สุขอนามัย ผู้ที่เข้ามาใหม่ในแนวชายแดน ผู้หญิงที่ตั้งครรภ์ ที่ไม่เคยได้รับจากประเทศของเขา จะส่งเสริมการจ้างงาน ซึ่งคนเวเนซูเอลา เคยทำงานในบริษัท เป็นเจ้าหน้าที่รัฐบาล เจ้าของกิจการ จึงมีการส่งเสริมอาชีพ ทำแผนระดับภูมิภาคร่วมกัน 95 หน่วยงาน ในการทำแผนช่วยเหลือผู้ลี้ภัยและผู้อพยพ ถ้าแผนนี้สำเร็จช่วยคนได้ 2.2 ล้านคน และประชากรประเทศที่พักพิง 5 แสนคน มีแคมเปญลดความเกลียดชังให้อยู่กับชุมชนอย่างสันติ เรื่องนี้สำคัญมาก
โดยส่วนใหญ่ผู้ลี้ภัยถูกบังคับจากสงครามความขัดแย้ง แต่เวเนซูเอลา มีสถานการณ์การเมืองและเศรษฐกิจทำให้ระบบต่างๆไม่สามารถให้การช่วยเหลือกับคนที่เป็นพื้นฐานได้ เป็นความเป็นความตาย และชีวิตที่ไม่แตกต่างกัน
ระดับวิกฤตของเวเนซูเอลา เป็นวิกฤตหนึ่งที่ไม่เคยเจอมาก่อน ชาวโคลอมเบียเคยลี้ภัยไปอยู่เวเนซูเอลา นี่เป็นครั้งแรกที่โคลอมเบียเปิดรับชาวเวเนซูเอลา เพื่อตอบแทนที่เคยช่วยเหลือเขามาก่อน ทุกอย่างถ้ามีเหตุการณ์เป็นวิกฤตประเทศเพื่อนบ้านก็ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ปัญหาของเวเนซูเอลา ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย จึงต้องหนีออกมาขอลี้ภัยในประเทศต่างๆ
